Op vakantie in Italië, in Pompei of all places, kreeg ik tot mijn grote ontsteltenis en verbijstering te horen dat Tom overleden is aan die verschrikkelijke ziekte waaraan ook mijn lieve dochter Katrien bezweken is. Zij was ook veel te jong om dood te gaan. Zij was ook 48. Toms heengaan heeft me eveneens tot de tranen toe ontroerd.

Ik heb het geluk gehad Tom van nabij te leren kennen omdat ik les gegeven heb in de middelbare school waar hij toen leerling was. Dat ik hem ooit nog basis Duits heb proberen bij te brengen, is in dezen van minder belang al kende hij waarschijnlijk, zoals de meeste van mijn oud-leerlingen, aus, bei, mit, nach, seit, von, zu, gegenüber nog wel uit het hoofd, het lijstje van voorzetsels met datief dat er in gedrild werd.

Maar daar gaat het allemaal niet om. Tijdens het schoolfeest van 1987 had ik ter verstrooiing van de belangstellenden, voornamelijk ouders van leerlingen, een programmaatje in elkaar gestoken waarvoor ik als titel had bedacht Vreet eens een letter, kraak eens een noot, omdat er een interview zou worden afgenomen van een jonge collega, die pas gedebuteerd was met een verhalenbundel en een van een oud-leerling die een boek had geschreven over strakke natuurwetten en onberekenbaar leven. Tot daar het onderdeel voor de lettervreters.

Voor de muziekliefhebbers deed ik een beroep op jong muzikaal talent onder de leerlingen van de school. Kraak eens een noot was een variatie op De Notenkraker, eigenlijk een ballet op muziek van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski. Ik nodigde leerlingen die daar belangstelling voor hadden uit om het muzikale gedeelte van het programma mee vorm te geven en echt veel interesse was daar niet voor, want het schoolfeest had plaats op een zaterdagnamiddag en er moest ook twee keer per week gerepeteerd worden. Ik moest het stellen met twee pianisten en een accordeonist.

Een van die pianisten was de twaalfjarige Tom Pintens, toen leerling van het eerste jaar middelbare school. In mijn waarneming was hij toen nog een klein jongetje en, gezien zijn leeftijd, had ik niet veel vertrouwen in zijn mogelijkheden en kunnen. Maar toen hij eenmaal achter de piano zat, speelde hij vlot uit het hoofd en zonder bladmuziek, eerst het welbekende Für Elise van Ludwig van Beethoven, daarna een mazurka, prelude of polonaise van Frédéric Chopin, dat herinner ik me niet precies. In ieder geval deed hij het met zoveel bravoure en talent dat ik hem verbluft aankeek en in een spontaan applaus uitbarstte, waarna hij me bescheiden maar lief glimlachend aankeek als wilde hij vragen: ‘Wat vond je ervan?’ want hij moet mijn onterechte wantrouwen aangevoeld hebben.

Eén keer diende ik Tom tijdens de repetities terecht te wijzen. De andere jongen die piano speelde, was vier-vijf jaar ouder dan Tom en had al enkele jaren muziekschool achter de rug. Met volle aandacht en zeer geconcentreerd op zijn partituur speelde hij een stukje van Chopin. Toen hij daarmee klaar was en het dient gezegd, hij had het mooi en foutloos gebracht, nam die drommelse Tom plaats op het pianokrukje en louter op gehoor en zonder bladmuziek speelde hij hetzelfde stuk, zodat ik hem wel moest zeggen dat dat niet netjes was ten opzichte van die andere jongen.

Ik vroeg Tom of The Entertainer van Scott Joplin hem iets zei en of hij het muziekstuk kende. Het was hem niet vertrouwd, maar gedecideerd antwoordde dat jonge ventje, die kleine krullenbol, dat als ik hem de muziek kon bezorgen hij het zou leren, lees instuderen. Over de muziek beschikte ik niet, maar ik had wel een cd waar het nummer op stond. Als ik het dan even voor hem op cassette wilde zetten, kon hij ermee verder. We repeteerden op maandag en donderdag tijdens de middagpauze van 13.00 tot 13.30 uur in de muziekklas van de school. Op maandag gaf ik hem de cassette en drie dagen later, op donderdag van dezelfde week, speelde Tom perfect, foutloos en zonder bladmuziek The Entertainer, alsof Scott Joplin zelf achter de piano zat.

Dat inspireerde me ertoe om bij het schoolfeest met de virtuositeit van Tom uit te pakken voor het talrijk opgekomen publiek. Ik had met hem afgesproken dat hij het welbekende Broeder Jacob aarzelend en met een paar foutjes zou spelen alsof hij een absolute beginneling was. Ook die rol was hem op het lijf geschreven, want nadat hij even beteuterd de zaal had ingekeken, alsof hij zich bij de toeschouwers wilde verontschuldigen, bracht hij het verraste publiek meteen zijn virtuoze versie van The Entertainer ten gehore. Met open monden van verbazing werd de jonge Tom stormachtig toegejuicht, terwijl ik merkte dat zich achterin de bomvolle zaal mensen verdrongen die waren gelokt door dat wonderbaarlijke pianospel van dat jonge talent.

Luc Verhuyck

Pompei, 6 augustus 2023

Op vakantie in Italië, in Pompei of all places, kreeg ik tot mijn grote ontsteltenis en verbijstering te horen dat Tom overleden is aan die verschrikkelijke ziekte waaraan ook mijn lieve dochter Katrien bezweken is. Zij was ook veel te jong om dood te gaan. Zij was ook 48. Toms heengaan heeft me eveneens tot de tranen toe ontroerd.

Ik heb het geluk gehad Tom van nabij te leren kennen omdat ik les gegeven heb in de middelbare school waar hij toen leerling was. Dat ik hem ooit nog basis Duits heb proberen bij te brengen, is in dezen van minder belang al kende hij waarschijnlijk, zoals de meeste van mijn oud-leerlingen, aus, bei, mit, nach, seit, von, zu, gegenüber nog wel uit het hoofd, het lijstje van voorzetsels met datief dat er in gedrild werd.

Maar daar gaat het allemaal niet om. Tijdens het schoolfeest van 1987 had ik ter verstrooiing van de belangstellenden, voornamelijk ouders van leerlingen, een programmaatje in elkaar gestoken waarvoor ik als titel had bedacht Vreet eens een letter, kraak eens een noot, omdat er een interview zou worden afgenomen van een jonge collega, die pas gedebuteerd was met een verhalenbundel en een van een oud-leerling die een boek had geschreven over strakke natuurwetten en onberekenbaar leven. Tot daar het onderdeel voor de lettervreters.

Voor de muziekliefhebbers deed ik een beroep op jong muzikaal talent onder de leerlingen van de school. Kraak eens een noot was een variatie op De Notenkraker, eigenlijk een ballet op muziek van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski. Ik nodigde leerlingen die daar belangstelling voor hadden uit om het muzikale gedeelte van het programma mee vorm te geven en echt veel interesse was daar niet voor, want het schoolfeest had plaats op een zaterdagnamiddag en er moest ook twee keer per week gerepeteerd worden. Ik moest het stellen met twee pianisten en een accordeonist.

Een van die pianisten was de twaalfjarige Tom Pintens, toen leerling van het eerste jaar middelbare school. In mijn waarneming was hij toen nog een klein jongetje en, gezien zijn leeftijd, had ik niet veel vertrouwen in zijn mogelijkheden en kunnen. Maar toen hij eenmaal achter de piano zat, speelde hij vlot uit het hoofd en zonder bladmuziek, eerst het welbekende Für Elise van Ludwig van Beethoven, daarna een mazurka, prelude of polonaise van Frédéric Chopin, dat herinner ik me niet precies. In ieder geval deed hij het met zoveel bravoure en talent dat ik hem verbluft aankeek en in een spontaan applaus uitbarstte, waarna hij me bescheiden maar lief glimlachend aankeek als wilde hij vragen: ‘Wat vond je ervan?’ want hij moet mijn onterechte wantrouwen aangevoeld hebben.

Eén keer diende ik Tom tijdens de repetities terecht te wijzen. De andere jongen die piano speelde, was vier-vijf jaar ouder dan Tom en had al enkele jaren muziekschool achter de rug. Met volle aandacht en zeer geconcentreerd op zijn partituur speelde hij een stukje van Chopin. Toen hij daarmee klaar was en het dient gezegd, hij had het mooi en foutloos gebracht, nam die drommelse Tom plaats op het pianokrukje en louter op gehoor en zonder bladmuziek speelde hij hetzelfde stuk, zodat ik hem wel moest zeggen dat dat niet netjes was ten opzichte van die andere jongen.

Ik vroeg Tom of The Entertainer van Scott Joplin hem iets zei en of hij het muziekstuk kende. Het was hem niet vertrouwd, maar gedecideerd antwoordde dat jonge ventje, die kleine krullenbol, dat als ik hem de muziek kon bezorgen hij het zou leren, lees instuderen. Over de muziek beschikte ik niet, maar ik had wel een cd waar het nummer op stond. Als ik het dan even voor hem op cassette wilde zetten, kon hij ermee verder. We repeteerden op maandag en donderdag tijdens de middagpauze van 13.00 tot 13.30 uur in de muziekklas van de school. Op maandag gaf ik hem de cassette en drie dagen later, op donderdag van dezelfde week, speelde Tom perfect, foutloos en zonder bladmuziek The Entertainer, alsof Scott Joplin zelf achter de piano zat.

Dat inspireerde me ertoe om bij het schoolfeest met de virtuositeit van Tom uit te pakken voor het talrijk opgekomen publiek. Ik had met hem afgesproken dat hij het welbekende Broeder Jacob aarzelend en met een paar foutjes zou spelen alsof hij een absolute beginneling was. Ook die rol was hem op het lijf geschreven, want nadat hij even beteuterd de zaal had ingekeken, alsof hij zich bij de toeschouwers wilde verontschuldigen, bracht hij het verraste publiek meteen zijn virtuoze versie van The Entertainer ten gehore. Met open monden van verbazing werd de jonge Tom stormachtig toegejuicht, terwijl ik merkte dat zich achterin de bomvolle zaal mensen verdrongen die waren gelokt door dat wonderbaarlijke pianospel van dat jonge talent.

Luc Verhuyck

Pompei, 6 augustus 2023